O mnie

„Beata Murawska najchętniej maluje kwiaty.

Spośród kwiatów najchętniej tulipany, pola kolorowych tulipanów. Komponuje je w zgodzie z barwnymi tonacjami. Zestraja ze sobą barwy jak muzyk, tak, by w obrazie nie było żadnych kolorystycznych dysonansów. Harmonia obrazu jest dla Niej najważniejsza. Beata Murawska jest kolorystką. Uwiedziona jakąś gama kolorów, jej podporządkowuje całość obrazu. Można w tych obrazach widzieć kwiatowe pola i tyle, ale można na nie spojrzeć inaczej… Można w nich zobaczyć abstrakcyjne obrazy pokryte kolorami w barwnym porządku.

Maluje kwiaty, może dlatego, że jest kobietą wrażliwą na piękno. Może kobietom łatwiej jest malować kwiaty niż obrazy abstrakcyjne, pozbawione odniesień do rzeczywistości? Nie wiem tego, ale mam takie przeczucie. Dla mnie te kwiatowe zjawy są wyrazem sensualnego widzenia świata. Przecież nie istnieje nic bardziej zmysłowego niż kwiaty z ich erotycznymi formami. A zatem nic bardziej naturalnego, niż fakt,gdy wśród kwiatów zjawia się naga, leżąca kobieta,częsty motyw obrazów Beaty Murawskiej. Rozkwitające kobiety wśród kwitnących kwiatów. „Lux, calme, volupte” — przepych, spokój, rozkosz, taki tytuł miał jeden z najsłynniejszych obrazów Henry Matisse`a. Takie z ducha są też obrazy Beaty Murawskiej.

Nie ma w nich zbędnego pośpiechu, pogoni za modą, oglądania się na nasz nieładny świat, na jego histeryczną gonitwę. Ma dystans niezbędny by zobaczyć rzeczy w odpowiednim dla nich artystycznym porządku. Ona porządkuje to, co ją otacza według kolorystycznego klucza własnego pomysłu. I tak jest dobrze.

Dzięki temu ustalonemu rytmowi powstają obrazy bogate i zmysłowe, pełne kolorystycznych anegdot i przyjemności płynących z dostrzegania piękna świata nas otaczajacego. Przecież nie trzeba jechać na Kanary czy Hawaje by odnależć doskonałe piękno barw i harmonię świata. Harmonię świata możemy odnależć w nas.

Beata Murawska chyba odnalazła zmysłowy porządek swych kompozycji w samej sobie.

Może ten prosty fakt zjednał jej tak wielu miłośników, uwielbiających jej obrazy.”

Bogusław Deptuła